Tijdens de workshops, waarin de cursisten zich steeds beter ontwikkelden, merkte ik dat ze vaak een reden zochten om een gezicht niet te hoeven maken. Dit bracht mij op het idee om een korte workshop aan te bieden waarin we met portretten aan de slag zouden gaan.
Uitgangspunt is een kunststof hoofd. Opstelling rondom het voorbeeld op ooghoogte. Iedere 10 minuten werd het beeld een slag verder gedraaid en maakten de cursisten wat ze dan zagen, daarna werden de beelden besproken. Vol interesse werden de beelden van elkaar bekeken. Het was mooi om te zien hoe iedereen zo open stond voor dat wat de ander in zijn of haar beeld zag. Opbouwende kritiek dus.
Na drie bijeenkomsten, waarin ieder vond dat hij veel geleerd had, was er een duidelijke behoefte aan een vervolg.